 |
| PHOTO-BY AMIT SHINDE |
मराठी वर्षाप्रमाने येणाऱ्या सगळ्याच मराठी सणांना साजरा करण्याचा गावकुसातला मराठमोळी थाट वेगळाच असतो.आपल्याच थाटात येणारा आणि नऊ दिवस बायाबापड्यांना कामाला लावणारा नवरात्रीचा उत्सव.हा उत्सव सुरु होतो घटस्थापनेणे आणि संपतो विजयादशमीच्या सीमोल्लंघनाने.आमच्या गावकुसात राहणारा कष्टकरी शेतकरी सीमोल्लंघनाला त्याच्या भाषेत शिलांगण म्हणतो.आमच्या गावी अगदी लहान असल्यापासूनच आज्जीला सालाबादप्रमाणे दरवर्षी घटस्थापना करताना मी पाहात आलोय.घटस्थापना केल्यानंतर विजयादशमीपर्यंत रोज इंचभर वाढणाऱ्या घटांची पुजा घटाला तरवडीच्या फुलांच्या माळा आणि कडाकणी अर्पण करून करतात.आमच्या लहानपणी आम्हा दोस्त कंपनी मध्ये ह्या तरवडीच्या माळा बणविण्याची मोठी स्पर्धा असायची.आम्ही सारी मराठी माध्यमातून शिकणारी बिलंदर पोर-पोरी .इंग्लिश मीडियम ग्रामीण भागात औषधालाही नव्हती त्यावेळी.सकाळी लवकर उठून शाळेला जायच्या आधी तरवडीच्या फुलांच्या माळा बनवून घरी आणुन द्याव्या लागायच्या.वर्षभर ९ वाजेपर्यंत न उठणारे आम्ही नवरात्रीमधे माळांच्या निमित्ताने ६ लाच उठायचो.तळ्यांच्या बांधाला,काळ्याभोर शेतांतील बांधाला,कँनॉलच्या शेजारी,बैलगाडी रस्त्यांच्या दोहोंबाजुला तरवडीची झाडे असायची.भल्या लांब माळा बनवुन घरी नेण्याची आमची स्पर्धा रोज चालायची.आता १०-१५ वर्षातच काळ इतका गतीने धावला की आमचे गावठी जोडीदार दोस्त प्रोफेशनल झाले.आधुनिक शेती आणि डांबरी रस्त्यांच्या मुळे तरवडीची झाडे नामशेष झाली. घटस्थापणेला घटावर लागणाऱ्या लांबलचक माळांची जागा झेंडुची फुले घेऊ लागली.गावाकडचे सण बदलले .ते साजरे करण्याच्या पद्धती बदलल्या.गावांवर शहरांतील इमारतींच्या सावल्या पडायला लागल्या आणि गावातील निस्वार्थी गावकरी गावगाड्यात वैऱ्याप्रमाणे भांडु लागले.
म्हणुन या धकाधकीच्या जीवनात मनाला कधीतरी वाटत की गड्या आपला गाव भारी होता,तिथली ती भिंती चिरलेली मराठी शाळा बरी होती,शाळेत येणारे शर्टची बटणे खालीवर लावणारे बिलंदर दोस्त भारी होते.त्याना शिकवणारे मळक्या कपड्याचे अडाणी आई बाबा बरे होते. ती तरवडीची पिवळी फुले, त्यांच्या लांबलचक माळा ,गोड कडाकणी आणि आज्जीचे उपवास बरे होते.त्यानिमित्ताने खिचडी खायला मिळायची.
गेले ते दिवस आणि राहिल्या फक्त आठवणी,
मुले चालली इंग्रजी मीडियमला,फुले मात्र तशीच तरवडीला....
No comments:
Post a Comment