होय, त्यालाही शिकायचायं...
तो त्याचा जन्म १९९८साली झाला.मुळ जन्मदिनांक मलाही ठाऊक नाही.आपल्या देशातील'विविधता'या सुंदर शब्दाखाली अनेक जातीधर्माच्या गुंत्यामधे स्प्रृश्य-अस्प्रृश्यतेच्या घाणेरड्या गोष्टी अगदी आजही चालतात.आजच्या २१ व्या स्पर्धेच्या शतकात प्रचंड व्यस्त असलेल्या किंवा उगीचच व्यस्ततेची नाटके करीत असलेल्या मानवजातीला स्पृश्य-अस्पृश्यतेचा कांगावा करायला मात्र भरपूर वेळ भेटतो.असो,
माझ्या आजच्या ब्लॉगच्या नायकाचा जन्मदेखील अस्पृश्यतेच्या काळ्याभोर कोंदटलेल्या अंधारातच झाला.नायकाच्या जन्मापुर्वीच त्याचे आजी आजोबा स्वर्गवासी झाले झालेले.माझ्या नायकाला कधी आजोबांच्या खांद्यावर बसुन चांदण्यारात्री बालपणाच्या गोष्टी ऐकत फिरायचं असेल, आज्जीकडून मिळणाऱ्या प्रेमळ ग्रामीण रेसिपींनी तयार झालेल्या चवदार-पोषक पदार्थांच्या आस्वाद घेण्याचं असेल किंवा आजी-आजोबांच्या उबदार कुशीचे असेल सुख कधी मिळालंच नाही.वयाच्या ३-४थ्या वर्षाच माझ्या नायकावर ईश्र्वराने अजुन संकटांचे जाळे टाकुन त्याच्या आयुष्यातल्या निरागस नकळत्या वयामध्येच त्याला आईवडीलांविना पोरक केलं.क्रुर यमराजाने ना त्याच्या बालकत्वाचा विचार केला ना त्याच्या निरागसतेचा.या लहानशा लेकराच्या हसण्याखेळण्याच्या, आईच्या कमरेवर बसुन लडीवाळपणे बोबडे बोल बोलत आपल्या बालिश स्वप्नविश्वात रमण्याच्या, बाबांच्या बोटाला धरून चालायला-धावायला शिकण्याच्या वयातच देवाने त्याच्या आई-वडिलांना स्वर्गवासी केले.या त्याच्या संकटांच्या काळात चुलत्यामालत्यांकडुन माझ्या नायकाला आधार मिळायला हवा होता.पण,स्वताच्या पायांवर कसेबसेच उभा राहू शकणारा माझा लडीवाळ नायक जेव्हा भिंतीचा आधार घेऊन आईचे वात्सल्य आणि बाबांचा आधार या गोष्टींचा शोध त्याला भेटणाऱ्या प्रत्येक व्यक्तिच्या डोळ्यात घेत होता आणि वात्सल्य आणि आधार कुठेच दिसत नसल्याने मोठ्याने हंबरडा फोडायचा तेव्हा त्याचे चुलते कंपनी त्याची सगळी स्थावर मालमत्ता लुबाडण्याच्या कामात दंग होती.
शेवटी माझ्या नायकाला आधार मिळाला.त्याच्या मावस आज्जी आजोबांनी त्याचा हंबरडा ऐकला आणि त्याला पोटाशी धरले.त्याचा चांगल्या संस्कारामध्ये सांभाळ केला.त्याच्या फक्त पोटाचीच नव्हे तर शिक्षणाचीदेखील सोय केली.माझा नायक आता त्यांना पोटच्या लेकरापेक्षादेखील जवळचा झाला.त्यांच्या विश्वासाला तो नेहमी खरा उतरु लागला आणि अगदी पहीली पासुनच शाळेत पहील्या नंबराने पास होऊ लागला. कौतुकाची थाप मिळवू लागला. इयत्ता पाचवी मध्ये त्याने नवोदयची प्रवेश परीक्षा देखील पास झाला पण उतरत्या वयातील आज्जीच्या हट्टापायी आणि प्रेमापायी त्याने नवोदयला प्रवेश घेतलाच नाही.माझा नायक त्याच्या या मावस आज्जी-आजोबारूपी आईवडीलांकडे म्हणजे माझ्याच गावी शिक्षण घेऊ लागला.नायकाने मार्च २०१५ मध्ये १०वी बोर्ड परिक्षेत ९०हुन अधिक %गुण मिळवले.पुढे उपमहाविद्यालयीन शिक्षणादरम्यान इयत्ता १२वी मध्ये त्याने गणित आणि जीवशास्त्र हे दोन्ही ऐच्छीक विषय घेऊन परिक्षा देण्याचा निर्णय घेतला.ऐन परिक्षेच्या अगोदर काही महिने माझ्या नायकाला आधार देणारा आधारवडदेखील कोसळला आणि आजोबांनाही देवाघरची हाक आली.आता त्याच्याकडे फक्त आजीरुपी वात्सल्य शिल्लक होतं पण त्या वात्सल्याचा आधारदेखील संपल्याने माझा नायकसुद्धा निराशेच्या गर्तेत गेला.परिणाम १२ वीच्या परिक्षेवर झाला आणि नायकाला ७८% मार्क शास्त्र शाखेतुन मिळाले. या साऱ्या परिस्थितीतदेखील हे त्याच्यासाठी एकप्रकारे उत्तुंग यशच होत.
१८ वर्षे पूर्ण केलेल्या माझ्या नायकाच्या मनगटात आता प्रचंड बळ आलं होतं.जन्माला आलोच आहोत, संकटेदेखील आलीच आहेत तर संकटांचा सामना पुर्ण ताकदीनिशी करायचाच आणि प्रचंड संघर्षातुन या जगात स्वताला सिद्ध करून दाखवायचं या जिद्दीने माझा नायक आता पेटुन उठला होता.१२ वीच्या परिक्षेनंतर आजी आणि तो या त्यांच्या द्विसदस्यीय कुटुंबाची जबाबदारी त्याने खांद्यावर घेतली.ज्या सुतगिरणीत गेली २१वर्षे माझे वडील काम करतात त्याच सुतगिरणीत माझा नायकदेखील काम करु लागला.४ महीने सुट्टीत काम करुन आणि घरचे खर्च भागवून नायकाच्या खिशात आज १००००₹शिल्लक होते.आणि डोक्यात डॉ बाबासाहेब आंबेडकर यांनी दीलेला शिका, संघटीत व्हा, संघर्ष कराचा मंत्र होता.कारण हो, त्यालाही शिकायचंय...तेही परिस्थितीवर मात करून, संघर्षाच्या रथाच्या अश्वांवर जिद्दीने स्वार होऊन.हो, त्यालाही शिकायचंय...
माझ्या नायकाला सांगली जिल्ह्यातील एका प्रसिद्ध महाविद्यालयामधे Mechanical Engineering ला प्रवेश मिळालायं.वार्षिक फी २१०००₹,४वर्षाचे जवळपास १ लाख रुपये.काही समाज बदलण्याची आशा ठेवून काम करणाऱ्या प्रयत्नवादी लोकांच्या प्रयत्नांतून त्याला समाजकल्याण विभागाच्या वसतीगृहात प्रवेश मिळालाय.आता त्याच्या राहाण्याची आणि जेवण्याची सोय झालीयं.एकुन १६०००₹ भरुन त्याचा प्रवेशदेखील झालाय.होय,तो आता शिकतोय...त्याची जिद्द, चिकाटी,शिकण्याची इच्छा, लढण्याची तयारी, जबरदस्त आहे.त्याच्या डोळ्यांसमोर अजून ३ वर्षाच्या फी चा प्रश्र्न त्याला खूप सतावतोय.आजी गावाकडे मालमजुरी करून तिचं पोट आणि या लाडक्या लेकराच्या दैनंदिन गरजा भागवतेय.पण यापुढच्या काळात त्याला मदतीची गरज आहे.इंजिनीयरींगचे शिक्षण घेत असताना हातात वेळ खुप कमी राहातो त्यामुळे माझा नायक सध्या कुठेही काम करत नाही.पण,आजही मिळणाऱ्या प्रत्येक सुट्ट्यांमधे तो सुतगिरणीत काम करतो आणि आयुष्याला अर्थ यावा म्हणून शिक्षण घेण्यासाठी चलनी अर्थ उभा करतोय.त्याने अद्यापपर्यंत कुणापुढेही हात पसरलेला नाही.त्यामुळे त्याला मदत करताना त्याच्या मनामध्ये कसलीही परोपकाराची भावना निर्माण न होता त्याला मदत करायला हवी.एखाद्याच्या आयुष्य उभारणीच्या कामात आपण सर्वजण हातभार लावुन त्याच्या शिक्षणाच्या काटेरी मार्गावर चालण्यासाठी त्याला सामर्थ्य,बळ द्याल अशी आशा मला आहे.मी आपल्या सर्वांपर्यंत पोहोचु शकत नाही म्हणून या ब्लॉगचा सहारा घेतला आहे.माझ्या या नायकाला मदत करू इच्छिणाऱ्या प्रत्येक व्यक्तिचा मी स्वता ऋणी तर असेनच पण माझ्या नायकाची सर्व माहिती विस्तृतपणे मी आपल्याला देईन आपण आपली मदत त्याच्या फी स्वरुपात भरावी.कारण हो, त्यालाही शिकायचंय...
@अमित जालिंदर शिंदे
@अमित जालिंदर शिंदे
⏺️सदर विद्यार्थ्याला या ब्लॉगमुळे २०००₹ ची मदत मिळाली.
No comments:
Post a Comment